Perth naar Exmouth

Eindelijk weer tijd voor een reisverslag. We zitten weer in de McDonalds voor gratis internet omdat we onze laatste Australische dollars moeten besparen voor onze shuttle naar het vliegveld vanavond. Want we vliegen om 12.05 's avonds naar Thailand! Maar ik begin wel bij onze eerste tour, van Perth naar Exmouth.
We werden weer lekker vroeg opgehaald van ons hostel en na het geregel en inladen van de backpacks vertrokken we met een groep van 17 naar het noorden. We hadden een hele leuke aardige tourguide, Alan. Er zaten 6 oudere dames in onze groep en maar een jongen uit Belgie. We reden de eerste dag naar Nambung national park. Hier is de Pinnacles Desert. De pinnacles zijn rare steenformaties van geel zand die miljoenen jaren geleden deel uitmaakten van een bos. Het was een apart gezicht. We passeerden met de auto nog vissersdorpjes en heel veel niks. Het lijkt net de outback, de westkust van Aussie! Heel droog en warm en heel weinig bewoonde wereld. Op een bepaalde plek gingen een paar mensen van de groep sandboarden maar dat hadden wij al gedaan dus we hebben lekker het blauwe water van het strand bewonderd. De zonsondergang bekeken we op een heel mooi uitkijkpunt en voor het eerst konden we de zon in de zee zien zakken! We sliepen 's avonds in Kalbarri. De volgende dag weer vroeg op. We reden naar Kalbarri National park. Hier waren twee wandelingen die we deden. Er is een kloof in de vorm van een Z waarin je kon afdalen, echt supermooi. Beneden stroomde een rivier. De andere wandeling leidde naar Nature's window, een rots die door erosie een soort raam vormde, er zat een gat in. 's Middags was het weer veel rijden. We kwamen in Shark Bay World Heritage Area, een beschermd gebied dus. Onderweg stopten we bij Shell Beach, een supermooi wit strand dat alleen uit kleine witte schelpjes bestaat die in een 10 meter dikke laag afgezet zijn en het strand vormen. Het water was weer helder blauw, mooi! Hierna reden we naar een strand waar je stromatoliten kon bekijken. Deze rotsen in die zuurstof produceren stammen af van de eerste levensvormen op aarde, 3 miljard jaar geleden. Deze rotsen hebben ervoor gezorgd dat de atmosfeer uit 20% zuurstof ging bestaan en dat wij kunnen leven. De rotsen zelf waren niet erg boeiend maar het idee wel natuurlijk. We sliepen die nacht vlak bij Monkey Mia. Daar gingen we de volgende ochtend ook weer heen. Het is een plaats waar dolfijnen naar de kust zwemmen om gevoerd te worden. Het was nog toeristischer dan de vorige keer dat we dolfijnen gingen voeren aan de oostkust, niet echt leuk dus. Gelukkig reden we hierna verder naar Carnarvon om te stoppen bij Coral bay. Het koraalrif begint hier bij wijze van spreken aan het strand. Het Ningaloo-reef, zoals het heet, is het enige rif ter wereld dat aan de westkust van een continent ligt. Donderdag waren er verschillende opties: we konden snorkelen met mantarays (grote roggen) en met een glassbottomboat het rif verkennen, of gewoon op het strand liggen. Wij gingen snorkelen met mantarays. Het was wel weer een extra uitgave maar het was het wel waard. We gingen met een boot met ongeveer 30 mensen het rif op. We konden op drie plekken snorkelen en de mensen van de boot hadden contact met iemand in een vliegtuig die de mantarays opspoorde. Het was wel heel gaaf om met zo'n groot beest te zwemmen, de rog die wij zagen was 3,5 meter breed! Ze zwom heel langzaam onder ons door met allemaal vissen om haar heen die haar als bescherming gebruikten. Een geslaagde dag. We reden 's middags door naar Exmouth. Vrijdag nam Alan ons mee naar Turquoise bay. Echt een geweldig mooi wit strand met helder turqoise water. We hadden snorkels gehuurd maar hier was het rif niet zo mooi als de dag ervoor. We konden wel even in de zon liggen. Zaterdag begonnen we aan onze terugreis naar Perth. De afstanden zijn zo groot, van Perth naar Exmouth alleen al was het meer dan 1500 km. Onderweg stopten we bij de Principality of Hutt River, hier zit echt een grappig verhaal aan vast. Een paar decennia geleden is een stukje land in Australie (75km2) het koninkrijk geworden van meneer Leonard. Van de overheid mocht hij maar een zesde deel van zijn land gebruiken om graan te verbouwen, maar hij wilde alles gebruiken daarvoor. Toen verklaarde hij de oorlog aan Australie. De volgende morgen gaf hij zich over, maar hij kreeg wel erkenning en werd Prince Leonard. Hij heeft zijn eigen valuta ontwikkeld, eigen regels, hij betaald geen belasting aan de Australisiche regering en we kregen een stempel in ons paspoort. Hij moet zijn eigen stroom verzorgen en officieel moet hij een visum aanvragen elke keer als hij buiten de grenzen van zijn land komt. Dat is teveel gedoe dus de politie let daar niet op, maar stel je voor, supergrappig! Zijn valuta, met zijn portret erop, wordt ook erkend in verschillende landen. Het is een heel eccentrieke, intelligente man en het was leuk om zijn verhaal te horen.